Dua hari kebelakangan ini bukan hari yang baik untuk aku. Yet, I'm not in a very good mood. I have feel so stressed out about everything. But thanx to Allah.. Dia dah berikan saya ketenangan dan alhamdulillah saya masih boleh tersenyum dan hati saya masih rasa tenang
Problem always come and go dan saya redha dengan apa yang ada. Dua hari lepas tanpa sedar henpon saya dah hilang. Seriously memang saya tak sedar pon sebab saya bukan jenis orang yang obses dengan henpon. Malam tuh kuar kejap g print nota untuk mengajar tuisyen. Pastu g kedai jap makan. Then terus balik n masuk dalam bilik tak kuar-kuar dah. Bila nak tidur perasan fon tak de dalam handbag. Macam hape ntah mencari-cari. siap menyelinap bawah bantal rumate lagi. haishhhh.. Rasa tak sedap hati bila wat miskol terus masuk voice msg. Tapi sedapkan hati jer n pura-pura boleyh tido. (padahal memang nyenyak ponn)
Bangun pagi tuh mulakan balik operasi cari fon tapi tetap tak jumpa-jumpa gak. Time tu macam dah redha siket tapi tetap gak g ke kedai yang singgah semalam. Bila betul-betul dah tak de barulah cuba untuk terima kenyataan.
bulan ni dah la bulan paling sengkek.. duit yuran lagi.. dua hari tak de fon rasa macam betul-betul terputus dengan dunia luar. nak kol mak kat kampung pon susah. hee.. tetibe je rase nak kol mak.. biase susah je nak kol... eh.. dah la pesbook tak de. pikir balik tentang no kawan-kawan lama. oh mai!!
kepada henpon : maaf tak jaga awak baik-baik. Saya memang suka tinggalkan awak merata-rata. tapi saya sayang awak walaupun awak tak secanggih blackberry dan iphone. walaupun awak hanya sebuah henpon biase, saya suka awak sebab kamera awak buat saya nampak comel ketika saya betol-betol hodoh. i'll miss u.
p/s : kepada sape-sape yang tolong simpankan jaga die elok-elok.. sob2..
No comments:
Post a Comment